Artykuły i wywiady

Liderzy Zjednoczonej Prawicy ogłosili, że wyrażają wolę zawarcia nowego porozumienia programowego na lata 2021-23. Czy to oznacza koniec turbulencji w obozie rządzącym? Jak Solidarna Polska i opozycja zagłosują w sprawie Funduszu Odbudowy? O tym w "Śniadaniu Polityków w Radiu Gdańsk" Krzysztof Świątek rozmawiał z Jarosławem Sellinem (Prawo i Sprawiedliwość), Tadeuszem Aziewiczem (Koalicja Obywatelska), Karolem Rabendą (Porozumienie) i Beatą Maciejewską (Lewica).

Wysłuchaj nagrania audycji

- Na czele Zjednoczonej Prawicy stoją racjonalni politycy, którzy wiedzą, że tylko w tej formule możemy wygrywać wybory i uczyniliśmy to siedem razy z rzędu w ostatnich siedmiu latach. Ta racjonalność buduje nadzieję, że będziemy współpracować dalej, że ta współpraca będzie do końca kadencji. Na to się umawiamy. Będziemy pracować nad nowym porozumieniem programowym. Ono się będzie opierać na programie "Polskiego Nowego Ładu". Prawdopodobnie w sprawie Funduszu Odbudowy i jego ratyfikacji pozostanie rozbieżność z Solidarną Polską - mam nadzieję, że tak nie będzie, ale pewności nie mam. Natomiast jestem przekonany, że w tym głosowaniu uzyskamy większość w parlamencie, bo takie są sygnały ze środowisk opozycyjnych - powiedział Jarosław Sellin.

- Komunikat Zjednoczonej Prawicy specjalnie mnie nie zaskakuje. Ja się realnie z tym liczyłem. Rozumiem racjonalność, o której mówił poseł Sellin, ponieważ rozpad Zjednoczonej Prawicy bardzo mocno uderzyłby w interesy wszystkich uczestników tego projektu. Mam tu na myśli spółki Skarbu Państwa, rodziny, znajomych, którzy są beneficjentami władzy politycznej nad tymi spółkami. Fundusz Odbudowy jest wielką szansą przy założeniu, że tymi pieniędzmi nie będzie zarządzał minister Gróbarczyk, który jest takim Midasem, tylko odwrotnie. My chcemy tych pieniędzy, ja chcę zagłosować i pewnie zagłosuję za Funduszem Odbudowy. Natomiast chcielibyśmy uzyskać pewność, że te pieniądze nie będą wydatkowane w oparciu o kryteria polityczne, tylko merytoryczne - skomentował Tadeusz Aziewicz.

- Przedstawiciel rządzącej koalicji wspomniał, że Solidarna Polska prawdopodobnie nie zagłosuje za tym bardzo ważnym planem. Zatem okazuje się, że jeden z naczelnych koalicjantów, który wczoraj potwierdził, że chce dalej współpracować, nie podpisze się i nie poprze swojej własnej koalicji w kwestii 250 miliardów złotych dla Polaków. Lewica jest opozycją wobec nieporadnych i nieskonsolidowanych rządów Zjednoczonej Prawicy i żądamy tego, by te fundusze były kontrolowane, by 1/3 z nich była kontrolowane przez samorządy i żeby były skierowane tam, gdzie są najbardziej potrzebne - stwierdziła Beata Maciejewska.

- Jeśli chodzi o Fundusz Odbudowy, najważniejszą kwestią, o którą zabiegał Jarosław Gowin, to żeby to był program Zjednoczonej Prawicy, a nie Prawa i Sprawiedliwości. Jeśli chodzi o samo poparcie, to nie wyobrażam sobie, żeby posłowie Porozumienia głosowali przeciw. Jeśli chodzi o cele polityczne Jarosława Gowina, to pewności nie mamy, chociaż ta deklaracja wskazuje, że na najbliższy czas plany jakiegoś alternatywnego czy technicznego rządu, razem z Gowinem, Lewicą, Platformą i tak dalej, nie zrealizują się. Ale to też chyba nie jest jakieś duże wydarzenie, bo każdy, kto śledzi obecną scenę polityczną i podział głosów, wie, że taka układanka byłaby niemożliwa - ocenił Karol Rabenda.

Spór o Polskę jest ostry i z mojego punktu widzenia emocjonalnie niebezpieczny – mówi wiceminister kultury, dziedzictwa narodowego i sportu Jarosław Sellin.
Na łamach „Więzi” zastanawiamy się często, jak mamy w spolaryzowanej Polsce różnić się między sobą, ale jednak żyć wspólnie, nie wykluczając się wzajemnie. W tym celu trzeba czasem więcej posłuchać, aby lepiej zrozumieć również tych, z którymi się nie zgadzamy. Podjąłem taką próbę w rozmowie z Jarosławem Sellinem.

Jakub Halcewicz-Pleskaczewski: Minęły ponad dwa lata od zabójstwa Pawła Adamowicza. Podobnie jak on wywodzi się pan ze środowiska antykomunistycznych gdańskich konserwatystów. Jak pan przeżył jego śmierć?
Jarosław Sellin: Dla mnie to był dramat. Znałem Pawła Adamowicza od wielu lat. To była bliska znajomość, zwłaszcza z czasów strajków na Uniwersytecie Gdańskim w 1988 roku. Był na moim ślubie w roku 1999. Potem poróżniliśmy się politycznie, ale to nie oznaczało, że przestaliśmy się znać, że nie rozmawialiśmy.

Mimo że w miarę upływu lat narastały wątpliwości wokół źródeł jego majątku jako prezydenta Gdańska, był akceptowany przez większą część gdańszczan i systematycznie wybierany na ten urząd. Zarządzał miastem przez ćwierć wieku i już choćby to oznacza, że przeszedł do jego historii.

Choć uważam, że w ostatnich latach swego życia nadmiernie koncentrował się na walce z moim rządem, a mniej na zarządzaniu Gdańskiem, to jednak ze względu na wpływ, jaki miał na rozwój miasta w tak długim czasie, należy mu się w nim pamięć. Nie będę miał też nic przeciwko temu, jeśli kiedyś miasto zechce wystawić mu jakieś trwałe upamiętnienie.

 Czy jego śmierć coś w Polsce zmieniła?

– Został zamordowany w styczniu 2019 roku, to znaczy świeżo po swoim kolejnym zwycięstwie wyborczym. Moje środowisko polityczne uszanowało ten fakt i uznało, że w przyspieszonych wyborach nie wystawi kontrkandydata przeciwko Aleksandrze Dulkiewicz, najbliższej współpracowniczce Pawła Adamowicza, którą chyba szykował na swoją następczynię. Uznaliśmy, że jego mandat był świeży, zaledwie sprzed trzech miesięcy. To dobry przykład kultury politycznej i szacunku dla werdyktów demokracji. Dedykuję to obecnej opozycji totalnej, która nie może pogodzić się z siedmioma z rzędu ogólnokrajowymi porażkami wyborczymi i kwestionuje nasze prawo do rządzenia.

Niewystawienie kontrkandydata było jakościową zmianą?
– Takie gesty trzeba doceniać. Ale nie wiem, czy on został doceniony. Widząc, jak Aleksandra Dulkiewicz odnosi się do nas w ostatnich dwóch latach, mam wrażenie, że przez nią samą doceniony nie został.

Czego pan oczekiwał ze strony prezydent Gdańska? W tym czasie poróżniliście w dwóch istotnych sprawach: organizacji Muzeum Westerplatte i Wojny 1939 oraz zmniejszenia ministerialnej dotacji dla Europejskiego Centrum Solidarności. A może chodzi o coś innego?
– Oczekiwałem uczciwego przyznania, że miasto zaniedbało Westerplatte (Adamowicz w pewnym momencie to przyznał) i dania szansy państwu, a nie wszczynania buntu przeciw temu. A w sprawie ECS – silniejszego finansowania ze strony miasta.

Ale najbardziej zawiedziony byłem, gdy pani prezydent, nawołująca po śmierci Adamowicza do walki z mową nienawiści, demonstracyjnie wsparła ruch, który dewastował moje biuro poselskie, na murach wypisywał życzenia śmierci Jarosławowi Kaczyńskiemu i oczekiwanie zawarte w „ośmiu gwiazdkach”.

Skupmy się na panu. Jaki ślad chce pan odcisnąć na polskiej pamięci – jako główny twórca polityki historycznej ostatnich lat, w tym pełnomocnik rządu do spraw obchodów stulecia odzyskania niepodległości?
– Potrzeba prowadzenia przez państwo polityki historycznej, polityki pamięci była często kwestionowana w latach dziewięćdziesiątych. Na szczęście mamy to już za sobą. Polityka historyczna i polityka pamięci są istotną częścią polityki państwa. Służą budowaniu kapitału moralnego państwa i tworzącego go narodu. Służą walce o prawdę na temat własnej historii, również poprzez eksponowanie tego, co warto eksponować na użytek integracji narodu, ale też tego, czym warto szczycić się przed światem. Służą pokazaniu naszego wkładu w ogólnocywilizacyjny rozwój. Naszej walki o wartości, a w przypadku Polski taką wartością jest przede wszystkim wolność – ta indywidualna, ale też narodowa czy państwowa. Taki kapitał moralny staramy się budować.

Czytaj więcej...